ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΒΙΓΛΑΣ
ΔΗΜΟΣ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΥ
ΝΟΜΟΣ ΑΡΤΑΣ
ΔΗΜΟΣ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΥ
ΝΟΜΟΣ ΑΡΤΑΣ
ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ
Περιπλανώμενος ανα την Ελλάδα καταλήγω στο νομό Άρτας. Στο νομό με τους πανέμορφους πορτοκαλεώνες. Οι μυρωδιές από τα ανθισμένα δένδρα έρχονται και μου δημιουργούν μια ευχάριστη απόλαυση στα ρουθούνια μου. Η όσφρησή μου ανακαλύπτει πρωτόγνωρες μυρωδιές. Ήταν βέβαια μαθημένη από τις μυρωδιές της πόλης.
Κατηφορίζοντας τον περιφερειακό δρόμο της πόλης της Άρτας περνάω από το γεφύρι της Άρτας. Το σήμα κατατεθέν της πόλης. Δεν σταματάω όμως εκεί. Θέλω να πάω στον Αμβρακικό κόλπο κι ειδικότερα στη Βίγλα Άρτας.
Προκειται για ένα χωριό που συνδυάζει τις παραδόσεις των ντόπιων Ηπειρωτών με τις παραδόσεις των Ποντίων. Είναι το μοναδικό χωριό στην Άρτα που έχει κατοίκους φερμένους από άλλες αξέχαστες πατρίδες. Ζυμώθηκαν όμως στα χώματα της Ηπειρώτικης αυτής γωνιάς και δημιούργησαν. Πορεύτηκαν οι άνθρωποι πλαι –πλάι με τις δικές τους παραδόσεις ,ήθη και έθιμα και σήμερα είναι υπερήφανες και οι δύο ομάδες. Στη Βίγλα έκανε τα πρώτα βήματά του ο Αντώνης Νικοπολίδης . Στην τοπική Αθλητική ΚΙΤΡΙΝΌΜΑΥΡΗ Ένωση ανδρώθηκε αθλητικά.
Περνάω από το αντλιοστάσιο της Βίγλας, που κρατάει απλημύριστο το χώρο του παλιού βάλτου . Έργο αποξήρανσης την δεκαετία το ΄50 από Ομάδα Ολλανδών.
Προχωράω και συναντάω στην είσοδο του χωριού το Δημοτικό σχολείο με το νηπιαγωγείο στα δεξιά και την νέα Εκκλησία και τον παιδικό σταθμό στα αριστερά. Στο ίδιο πετρόκτιστο κτίριο στεγάζονται επίσης το αγροτικό ιατρείο, ο Ποντιακός Σύλλογος και ο γυναικείος συνεταιρισμός υφαντών και παραδοσιακών στολών. Μια κίνηση ιδιαίτερα επωφελής και δημιουργική. Μια κίνηση που κρατά ζωντανές τις ρίζες και τις παραδόσεις.
Συνεχίζοντας στρίβω δεξιά. Ατενίζω το Μαυροβούνιο ,που ορθώνεται αγέρωχο μπροστά στα μάτια μου. Εκεί ψηλά βλέπω το όμορφο πέτρινο παλιό σχολιό. Σήμερα στεγάζει τον Μορφωτικό σύλλογο Βίγλας.
Και οι δύο σύλλογοι απαριθμούν πλήθος εκδηλώσεων, από ότι με πληροφορούν.
Πιο ψηλά προβάλλει ο παλιός ναός , Ρυθμού Βασιλικής, με πέτρινες πλάκες αντί για κεραμίδια και χαρακτηρισμένη ως Βυζαντινό μνημείο. Από κει ψηλά παρατηρώ όλο τον κάμπο της Άρτας και σχεδόν όλο τον Αμβρακικό κόλπο. Εξ΄ου και η ονομασία Βίγλα=παρατηρητήριο.
Θέλω να πάω στον Αι-Γιώργη. Σε μια στενή λωρίδα ξηράς με το μικρό εικονοστάσι και το ξύλινο παρατηρητήριο. Φτάνω κι ανεβαίνω επάνω. Πλήθος πουλιών με περιτριγυρίζουν: αγριόπαπιες, νερόκοτες, αργυροπελεκάνοι, τσικνιάδες, γλάροι, κορμοράνοι και τόσα άλλα. Πιο μακριά και στην πλαγιά του Μαυροβουνίου (υψ. 329μ.) με τη βοήθεια των διοπτρών παρατηρώ αιτούς και γεράκια.
Τα μάτια δεν χορταίνουν στην εναλλαγή των χρωμάτων, των πολλών πουλιών και του παιχνιδίσματος των αχτίδων στα νερά των λιμνοθαλασσών.
Φεύγω από εκεί και παίρνω το δρόμο πλάι στο βουνό για τα ο Μοναστήρι της Παναγίας Ροδιάς. Από τα αριστερά μου έχω τη λιμνοθάλασσα Αι-Γιωργιού κι από τα δεξιά μου το Μαυροβούνιο. Μετά από τρία χιλιόμετρα συναντώ το λιμανάκι ΄΄Μιλιχιές΄΄ , με αγκυροβολημένα σε αυτό τα πριάρια. Μια πολύχρωμη πανδαισία. Διασχίζω το δρόμο διαμέσου των λιμνοθαλασσών Αι-Γιωργιού και Ροδιάς. Στα 500 μέτρα συναντώ την ψαροκαλύβα με το ιβάρι και το δεύτερο παρατηρητήριο. Μια άλλη άγνωστη πτυχή , μιας άγνωστης ζωής εκτυλίγεται στα μάτια μου. Εκτός των πουλιών , τα μάτια μου θαυμάζουν τα ψάρια στο ιβάρι. Πιο πέρα οι κέφαλοι παίζουν με το νερό. Πετάγονται κάνοντας παφλασμούς στο νερό. Τα ελευθέρας βοσκής αγελάδια βουτάνε στις άκρες της λιμνοθάλασσας για τροφή και για να πιούν νερό στις υποθαλάσσιες πηγές.
Η διαδρομή μου συνεχίζεται. Σε 10 λεπτά φτάνω στο μοναστήρι. Ησυχαστήριο με όλη τη σημασία της λέξης. Ναός του 8ου αι., βυζαντινός, σταυροειδής με τρούλο με νεώτερη επέκταση του νάρθηκα .Χαρακτηρισμένος ως Βυζαντινό μνημείο. Αγιογραφημένο όλο το εσωτερικό του μοναστηριού με τοιχογραφίες σπάνιας ομορφιάς. Οι εινόνες εξαιρετικές και το τέμπλο πολύ παλιό, ξυλόγλυπτο, λαικής τεχνοτροπίας.
Ξεδιψώ από το νερό του πηγαδιού και παρατηρώ την ομορφιά της φύσης. Αγριελιές, πουρνάρια, κυπαρίσσια, ακακίες, αγραπιδιές, σκίνα και σπάρτα. Ακόμα πολλών λογιών αγριολουλουδιών. Και οι πελώριοι βράχοι πίσω από το μοναστήρι να ορθώνονται επιβλητικοί ,συνάμα προφυλακτικοί, λές και φοβούνται μην πάθει κάτι από κακόβουλο χέρι.
Δεν σταματώ εδώ. Ένα χιλιόμετρο πιο κάτω βρίσκω τη σπηλιά του Αη-Βλάσση. Από το δρόμο εκσπάται ένα μονοπάτι λιθόστρωτο. Ανηφορικό για 200 μέτρα , καταλήγει στην πέτρινη περίβολο με τις περίτεχνες πλάκες. Η θέα από ψηλά με αποζημιώνει . Είναι έξοχη και καταπληκτική. Είναι μοναδική.
Μπαίνω στην σπηλιά. Πολλές χαραγμένες ημερομηνίες από τα παλιά. Εδώ σ΄ αυτή τη σπηλιά μόνασε ο Αη- Βλάσσης της Σεβαστείας. Την είχε φτιάξει την σπηλιά κανονική εκκλησία, από ότι μαρτυρούν τα απομεινάρια στα πλάγια, το λιθόκτιστο χώρισμα του ιερού και ο λαξεμένος τρούλος στην οροφή. Επίσης κάποιες αχνές τοιχογραφίες ακόμη διασώζονται σε πείσμα του ξεθωριάρη χρόνου.
Πλήθος σκέψεων γεμίζουν το μυαλό μου . Προβληματίζομαι.
Παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Είχε πάει απόγευμα. Λίγο πριν την είσοδο του χωριού γυρίζω το βλέμμα πίσω. Ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα βρίσκεται σε εξέλιξη. Μένω με το στόμα ανοιχτό, αποσβολωμένος. Όση ώρα διήρκησε έμεινα να το παρατηρώ.
Και μόνο γι΄αυτό αξιζει ο Αμβρακικός. Γι΄αυτή τη μικρή γωνιά αλλά με τα τόσα πολλά.
Αφιερωμένο σε οικολόγους, ανθρώπους που αγαπούν τη φύση και οι οποίοι επιζητούν να την αφήσουν ως παρακαταθήκη στους νεώτερους.
ΚΛΕΑΡΧΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ
6936932781
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΒΙΓΛΑΣ
ΔΗΜΟΣ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΥ
ΝΟΜΟΣ ΑΡΤΑΣ
ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ
Περιπλανώμενος ανα την Ελλάδα καταλήγω στο νομό Άρτας. Στο νομό με τους πανέμορφους πορτοκαλεώνες. Οι μυρωδιές από τα ανθισμένα δένδρα έρχονται και μου δημιουργούν μια ευχάριστη απόλαυση στα ρουθούνια μου. Η όσφρησή μου ανακαλύπτει πρωτόγνωρες μυρωδιές. Ήταν βέβαια μαθημένη από τις μυρωδιές της πόλης.
Κατηφορίζοντας τον περιφερειακό δρόμο της πόλης της Άρτας περνάω από το γεφύρι της Άρτας. Το σήμα κατατεθέν της πόλης. Δεν σταματάω όμως εκεί. Θέλω να πάω στον Αμβρακικό κόλπο κι ειδικότερα στη Βίγλα Άρτας.
Προκειται για ένα χωριό που συνδυάζει τις παραδόσεις των ντόπιων Ηπειρωτών με τις παραδόσεις των Ποντίων. Είναι το μοναδικό χωριό στην Άρτα που έχει κατοίκους φερμένους από άλλες αξέχαστες πατρίδες. Ζυμώθηκαν όμως στα χώματα της Ηπειρώτικης αυτής γωνιάς και δημιούργησαν. Πορεύτηκαν οι άνθρωποι πλαι –πλάι με τις δικές τους παραδόσεις ,ήθη και έθιμα και σήμερα είναι υπερήφανες και οι δύο ομάδες. Στη Βίγλα έκανε τα πρώτα βήματά του ο Αντώνης Νικοπολίδης . Στην τοπική Αθλητική ΚΙΤΡΙΝΌΜΑΥΡΗ Ένωση ανδρώθηκε αθλητικά.
Περνάω από το αντλιοστάσιο της Βίγλας, που κρατάει απλημύριστο το χώρο του παλιού βάλτου . Έργο αποξήρανσης την δεκαετία το ΄50 από Ομάδα Ολλανδών.
Προχωράω και συναντάω στην είσοδο του χωριού το Δημοτικό σχολείο με το νηπιαγωγείο στα δεξιά και την νέα Εκκλησία και τον παιδικό σταθμό στα αριστερά. Στο ίδιο πετρόκτιστο κτίριο στεγάζονται επίσης το αγροτικό ιατρείο, ο Ποντιακός Σύλλογος και ο γυναικείος συνεταιρισμός υφαντών και παραδοσιακών στολών. Μια κίνηση ιδιαίτερα επωφελής και δημιουργική. Μια κίνηση που κρατά ζωντανές τις ρίζες και τις παραδόσεις.
Συνεχίζοντας στρίβω δεξιά. Ατενίζω το Μαυροβούνιο ,που ορθώνεται αγέρωχο μπροστά στα μάτια μου. Εκεί ψηλά βλέπω το όμορφο πέτρινο παλιό σχολιό. Σήμερα στεγάζει τον Μορφωτικό σύλλογο Βίγλας.
Και οι δύο σύλλογοι απαριθμούν πλήθος εκδηλώσεων, από ότι με πληροφορούν.
Πιο ψηλά προβάλλει ο παλιός ναός , Ρυθμού Βασιλικής, με πέτρινες πλάκες αντί για κεραμίδια και χαρακτηρισμένη ως Βυζαντινό μνημείο. Από κει ψηλά παρατηρώ όλο τον κάμπο της Άρτας και σχεδόν όλο τον Αμβρακικό κόλπο. Εξ΄ου και η ονομασία Βίγλα=παρατηρητήριο.
Θέλω να πάω στον Αι-Γιώργη. Σε μια στενή λωρίδα ξηράς με το μικρό εικονοστάσι και το ξύλινο παρατηρητήριο. Φτάνω κι ανεβαίνω επάνω. Πλήθος πουλιών με περιτριγυρίζουν: αγριόπαπιες, νερόκοτες, αργυροπελεκάνοι, τσικνιάδες, γλάροι, κορμοράνοι και τόσα άλλα. Πιο μακριά και στην πλαγιά του Μαυροβουνίου (υψ. 329μ.) με τη βοήθεια των διοπτρών παρατηρώ αιτούς και γεράκια.
Τα μάτια δεν χορταίνουν στην εναλλαγή των χρωμάτων, των πολλών πουλιών και του παιχνιδίσματος των αχτίδων στα νερά των λιμνοθαλασσών.
Φεύγω από εκεί και παίρνω το δρόμο πλάι στο βουνό για τα ο Μοναστήρι της Παναγίας Ροδιάς. Από τα αριστερά μου έχω τη λιμνοθάλασσα Αι-Γιωργιού κι από τα δεξιά μου το Μαυροβούνιο. Μετά από τρία χιλιόμετρα συναντώ το λιμανάκι ΄΄Μιλιχιές΄΄ , με αγκυροβολημένα σε αυτό τα πριάρια. Μια πολύχρωμη πανδαισία. Διασχίζω το δρόμο διαμέσου των λιμνοθαλασσών Αι-Γιωργιού και Ροδιάς. Στα 500 μέτρα συναντώ την ψαροκαλύβα με το ιβάρι και το δεύτερο παρατηρητήριο. Μια άλλη άγνωστη πτυχή , μιας άγνωστης ζωής εκτυλίγεται στα μάτια μου. Εκτός των πουλιών , τα μάτια μου θαυμάζουν τα ψάρια στο ιβάρι. Πιο πέρα οι κέφαλοι παίζουν με το νερό. Πετάγονται κάνοντας παφλασμούς στο νερό. Τα ελευθέρας βοσκής αγελάδια βουτάνε στις άκρες της λιμνοθάλασσας για τροφή και για να πιούν νερό στις υποθαλάσσιες πηγές.
Η διαδρομή μου συνεχίζεται. Σε 10 λεπτά φτάνω στο μοναστήρι. Ησυχαστήριο με όλη τη σημασία της λέξης. Ναός του 8ου αι., βυζαντινός, σταυροειδής με τρούλο με νεώτερη επέκταση του νάρθηκα .Χαρακτηρισμένος ως Βυζαντινό μνημείο. Αγιογραφημένο όλο το εσωτερικό του μοναστηριού με τοιχογραφίες σπάνιας ομορφιάς. Οι εινόνες εξαιρετικές και το τέμπλο πολύ παλιό, ξυλόγλυπτο, λαικής τεχνοτροπίας.
Ξεδιψώ από το νερό του πηγαδιού και παρατηρώ την ομορφιά της φύσης. Αγριελιές, πουρνάρια, κυπαρίσσια, ακακίες, αγραπιδιές, σκίνα και σπάρτα. Ακόμα πολλών λογιών αγριολουλουδιών. Και οι πελώριοι βράχοι πίσω από το μοναστήρι να ορθώνονται επιβλητικοί ,συνάμα προφυλακτικοί, λές και φοβούνται μην πάθει κάτι από κακόβουλο χέρι.
Δεν σταματώ εδώ. Ένα χιλιόμετρο πιο κάτω βρίσκω τη σπηλιά του Αη-Βλάσση. Από το δρόμο εκσπάται ένα μονοπάτι λιθόστρωτο. Ανηφορικό για 200 μέτρα , καταλήγει στην πέτρινη περίβολο με τις περίτεχνες πλάκες. Η θέα από ψηλά με αποζημιώνει . Είναι έξοχη και καταπληκτική. Είναι μοναδική.
Μπαίνω στην σπηλιά. Πολλές χαραγμένες ημερομηνίες από τα παλιά. Εδώ σ΄ αυτή τη σπηλιά μόνασε ο Αη- Βλάσσης της Σεβαστείας. Την είχε φτιάξει την σπηλιά κανονική εκκλησία, από ότι μαρτυρούν τα απομεινάρια στα πλάγια, το λιθόκτιστο χώρισμα του ιερού και ο λαξεμένος τρούλος στην οροφή. Επίσης κάποιες αχνές τοιχογραφίες ακόμη διασώζονται σε πείσμα του ξεθωριάρη χρόνου.
Πλήθος σκέψεων γεμίζουν το μυαλό μου . Προβληματίζομαι.
Παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Είχε πάει απόγευμα. Λίγο πριν την είσοδο του χωριού γυρίζω το βλέμμα πίσω. Ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα βρίσκεται σε εξέλιξη. Μένω με το στόμα ανοιχτό, αποσβολωμένος. Όση ώρα διήρκησε έμεινα να το παρατηρώ.
Και μόνο γι΄αυτό αξιζει ο Αμβρακικός. Γι΄αυτή τη μικρή γωνιά αλλά με τα τόσα πολλά.
Αφιερωμένο σε οικολόγους, ανθρώπους που αγαπούν τη φύση και οι οποίοι επιζητούν να την αφήσουν ως παρακαταθήκη στους νεώτερους.
ΚΛΕΑΡΧΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ
6936932781
ΔΗΜΟΣ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΥ
ΝΟΜΟΣ ΑΡΤΑΣ
ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΣΤΟΝ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ
Περιπλανώμενος ανα την Ελλάδα καταλήγω στο νομό Άρτας. Στο νομό με τους πανέμορφους πορτοκαλεώνες. Οι μυρωδιές από τα ανθισμένα δένδρα έρχονται και μου δημιουργούν μια ευχάριστη απόλαυση στα ρουθούνια μου. Η όσφρησή μου ανακαλύπτει πρωτόγνωρες μυρωδιές. Ήταν βέβαια μαθημένη από τις μυρωδιές της πόλης.
Κατηφορίζοντας τον περιφερειακό δρόμο της πόλης της Άρτας περνάω από το γεφύρι της Άρτας. Το σήμα κατατεθέν της πόλης. Δεν σταματάω όμως εκεί. Θέλω να πάω στον Αμβρακικό κόλπο κι ειδικότερα στη Βίγλα Άρτας.
Προκειται για ένα χωριό που συνδυάζει τις παραδόσεις των ντόπιων Ηπειρωτών με τις παραδόσεις των Ποντίων. Είναι το μοναδικό χωριό στην Άρτα που έχει κατοίκους φερμένους από άλλες αξέχαστες πατρίδες. Ζυμώθηκαν όμως στα χώματα της Ηπειρώτικης αυτής γωνιάς και δημιούργησαν. Πορεύτηκαν οι άνθρωποι πλαι –πλάι με τις δικές τους παραδόσεις ,ήθη και έθιμα και σήμερα είναι υπερήφανες και οι δύο ομάδες. Στη Βίγλα έκανε τα πρώτα βήματά του ο Αντώνης Νικοπολίδης . Στην τοπική Αθλητική ΚΙΤΡΙΝΌΜΑΥΡΗ Ένωση ανδρώθηκε αθλητικά.
Περνάω από το αντλιοστάσιο της Βίγλας, που κρατάει απλημύριστο το χώρο του παλιού βάλτου . Έργο αποξήρανσης την δεκαετία το ΄50 από Ομάδα Ολλανδών.
Προχωράω και συναντάω στην είσοδο του χωριού το Δημοτικό σχολείο με το νηπιαγωγείο στα δεξιά και την νέα Εκκλησία και τον παιδικό σταθμό στα αριστερά. Στο ίδιο πετρόκτιστο κτίριο στεγάζονται επίσης το αγροτικό ιατρείο, ο Ποντιακός Σύλλογος και ο γυναικείος συνεταιρισμός υφαντών και παραδοσιακών στολών. Μια κίνηση ιδιαίτερα επωφελής και δημιουργική. Μια κίνηση που κρατά ζωντανές τις ρίζες και τις παραδόσεις.
Συνεχίζοντας στρίβω δεξιά. Ατενίζω το Μαυροβούνιο ,που ορθώνεται αγέρωχο μπροστά στα μάτια μου. Εκεί ψηλά βλέπω το όμορφο πέτρινο παλιό σχολιό. Σήμερα στεγάζει τον Μορφωτικό σύλλογο Βίγλας.
Και οι δύο σύλλογοι απαριθμούν πλήθος εκδηλώσεων, από ότι με πληροφορούν.
Πιο ψηλά προβάλλει ο παλιός ναός , Ρυθμού Βασιλικής, με πέτρινες πλάκες αντί για κεραμίδια και χαρακτηρισμένη ως Βυζαντινό μνημείο. Από κει ψηλά παρατηρώ όλο τον κάμπο της Άρτας και σχεδόν όλο τον Αμβρακικό κόλπο. Εξ΄ου και η ονομασία Βίγλα=παρατηρητήριο.
Θέλω να πάω στον Αι-Γιώργη. Σε μια στενή λωρίδα ξηράς με το μικρό εικονοστάσι και το ξύλινο παρατηρητήριο. Φτάνω κι ανεβαίνω επάνω. Πλήθος πουλιών με περιτριγυρίζουν: αγριόπαπιες, νερόκοτες, αργυροπελεκάνοι, τσικνιάδες, γλάροι, κορμοράνοι και τόσα άλλα. Πιο μακριά και στην πλαγιά του Μαυροβουνίου (υψ. 329μ.) με τη βοήθεια των διοπτρών παρατηρώ αιτούς και γεράκια.
Τα μάτια δεν χορταίνουν στην εναλλαγή των χρωμάτων, των πολλών πουλιών και του παιχνιδίσματος των αχτίδων στα νερά των λιμνοθαλασσών.
Φεύγω από εκεί και παίρνω το δρόμο πλάι στο βουνό για τα ο Μοναστήρι της Παναγίας Ροδιάς. Από τα αριστερά μου έχω τη λιμνοθάλασσα Αι-Γιωργιού κι από τα δεξιά μου το Μαυροβούνιο. Μετά από τρία χιλιόμετρα συναντώ το λιμανάκι ΄΄Μιλιχιές΄΄ , με αγκυροβολημένα σε αυτό τα πριάρια. Μια πολύχρωμη πανδαισία. Διασχίζω το δρόμο διαμέσου των λιμνοθαλασσών Αι-Γιωργιού και Ροδιάς. Στα 500 μέτρα συναντώ την ψαροκαλύβα με το ιβάρι και το δεύτερο παρατηρητήριο. Μια άλλη άγνωστη πτυχή , μιας άγνωστης ζωής εκτυλίγεται στα μάτια μου. Εκτός των πουλιών , τα μάτια μου θαυμάζουν τα ψάρια στο ιβάρι. Πιο πέρα οι κέφαλοι παίζουν με το νερό. Πετάγονται κάνοντας παφλασμούς στο νερό. Τα ελευθέρας βοσκής αγελάδια βουτάνε στις άκρες της λιμνοθάλασσας για τροφή και για να πιούν νερό στις υποθαλάσσιες πηγές.
Η διαδρομή μου συνεχίζεται. Σε 10 λεπτά φτάνω στο μοναστήρι. Ησυχαστήριο με όλη τη σημασία της λέξης. Ναός του 8ου αι., βυζαντινός, σταυροειδής με τρούλο με νεώτερη επέκταση του νάρθηκα .Χαρακτηρισμένος ως Βυζαντινό μνημείο. Αγιογραφημένο όλο το εσωτερικό του μοναστηριού με τοιχογραφίες σπάνιας ομορφιάς. Οι εινόνες εξαιρετικές και το τέμπλο πολύ παλιό, ξυλόγλυπτο, λαικής τεχνοτροπίας.
Ξεδιψώ από το νερό του πηγαδιού και παρατηρώ την ομορφιά της φύσης. Αγριελιές, πουρνάρια, κυπαρίσσια, ακακίες, αγραπιδιές, σκίνα και σπάρτα. Ακόμα πολλών λογιών αγριολουλουδιών. Και οι πελώριοι βράχοι πίσω από το μοναστήρι να ορθώνονται επιβλητικοί ,συνάμα προφυλακτικοί, λές και φοβούνται μην πάθει κάτι από κακόβουλο χέρι.
Δεν σταματώ εδώ. Ένα χιλιόμετρο πιο κάτω βρίσκω τη σπηλιά του Αη-Βλάσση. Από το δρόμο εκσπάται ένα μονοπάτι λιθόστρωτο. Ανηφορικό για 200 μέτρα , καταλήγει στην πέτρινη περίβολο με τις περίτεχνες πλάκες. Η θέα από ψηλά με αποζημιώνει . Είναι έξοχη και καταπληκτική. Είναι μοναδική.
Μπαίνω στην σπηλιά. Πολλές χαραγμένες ημερομηνίες από τα παλιά. Εδώ σ΄ αυτή τη σπηλιά μόνασε ο Αη- Βλάσσης της Σεβαστείας. Την είχε φτιάξει την σπηλιά κανονική εκκλησία, από ότι μαρτυρούν τα απομεινάρια στα πλάγια, το λιθόκτιστο χώρισμα του ιερού και ο λαξεμένος τρούλος στην οροφή. Επίσης κάποιες αχνές τοιχογραφίες ακόμη διασώζονται σε πείσμα του ξεθωριάρη χρόνου.
Πλήθος σκέψεων γεμίζουν το μυαλό μου . Προβληματίζομαι.
Παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Είχε πάει απόγευμα. Λίγο πριν την είσοδο του χωριού γυρίζω το βλέμμα πίσω. Ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα βρίσκεται σε εξέλιξη. Μένω με το στόμα ανοιχτό, αποσβολωμένος. Όση ώρα διήρκησε έμεινα να το παρατηρώ.
Και μόνο γι΄αυτό αξιζει ο Αμβρακικός. Γι΄αυτή τη μικρή γωνιά αλλά με τα τόσα πολλά.
Αφιερωμένο σε οικολόγους, ανθρώπους που αγαπούν τη φύση και οι οποίοι επιζητούν να την αφήσουν ως παρακαταθήκη στους νεώτερους.
ΚΛΕΑΡΧΟΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ
6936932781
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου