[Άγιος Βλάσιος: Επίσκοπος Σεβαστείας. Έζησε μέσα σε ένα σπήλαιο και μαρτύρησε στα χρόνια του Λικίνιου (308-324 μ.Χ.). Η μνήμη του τιμάται στις 11 Φεβρουαρίου.Ο Άγιος Βλάσιος είχε σπουδάσει την ιατρική επιστήμη.
Λικίνιος: Ρωμαίος αυτοκράτορας κατά την τελευταία περίοδο της τετραρχίας. Ο Λικίνιος είχε παντρευτεί την αδελφή του Μ. Κωνσταντίνου. Διοικούσαν την Ανατολική και Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αντίστοιχα, μετά την νίκη τους επί των συναυτοκρατόρων.
Μολονότι εξέδωσαν μαζί με τον Κωνσταντίνο το διάταγμα των Μεδιολάνων (διάταγμα ανεξιθρησκίας ) αργότερα παρεμπόδισε την εξάπλωση του Χριστιανισμού.]
[O Άγιος Βλάσιος και τα τσακάλια: Ο Άγιος Βλάσιος σύμφωνα με το συναξάρι του, είχε την ικανότητα να εξημερώνει τα άγρια ζώα και για τούτο τον επέλεξε ο λαός μας ως προστάτη του από τους λύκους και τα τσακάλια, που κάθε χειμώνα, λόγω του ψύχους και της πείνας κατεβαίνανε προς τα χωριά. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στο βουνό της ΒΙΓΛΑΣ υπήρχαν αναρίθμητα τσακάλια μέχρι τη δεκαετία του ΄80.]
Γενικά
Στην σπηλιά, η οποία βρίσκεται στο Μαυροβούνιο (βουνό στη Βίγλα Αμβρακικού Άρτας) και συγκεκριμένα ένα χιλιόμετρο μετά το μοναστήρι Παναγίας Ροδιάς, λέγεται ότι μόνασε ο Άγιος Βλάσιος, επίσκοπος Σεβαστείας.
Η πρόσβαση της σπηλιάς είναι πλέον εύκολη. Ακολουθούμε μετά τη Βίγλα, τον παράκτιο δρόμο. Στα δεξιά μας ορθώνεται το Μαυροβούνιο. Στα αριστερά μας εκτείνεται πρώτα η λιμνοθάλασσα Αι-Γιωργιού, μετά το λιμανάκι Μιλιχιές και τέλος η βαθύτερη (3μ.) λιμνοθάλασσα της Ροδιάς. Στο δρόμο μας συναντούμε το βυζαντινό μοναστήρι της Παναγίας της Ροδιάς.
Από τον παράκτιο δρόμο Βίγλας – Στρογγυλής, εκσπάται λιθόστρωτο μονοπάτι. Μετά από 200μ. σχετικά ανηφορικού μονοπατιού, φτάνουμε στην λιθόχτιστη περίβολο της σπηλιάς. Κοντοστεκόμαστε και θαυμάζουμε την μαγεία του τοπίου. Από την μια μεριά το μάτι μας χάνεται στο γαλάζιο του Αμβρακικού και των λιμνοθαλασσών του, ενώ από την άλλη μεριά εκστασιαζόμαστε από τους ορθωμένους βράχους. Το τοπίο είναι πραγματικά μαγευτικό κι ειδυλλιακό.
Η σπηλιά, από ότι μαρτυρούν διάφορα απομεινάρια, χρησιμοποιήθηκε εκτός από χώρος σκήτης, και σαν ναός. Βλέπουμε ένα λαξευτό τρούλο στην οροφή της και κάποιες αχνές τοιχογραφίες.
Επίσης παρατηρούμε πολλά χαραγμένα ονόματα και καπνισμένες τις πλευρές και την οροφή. Μαρτυρίες αναφέρουν πως στον πόλεμο του 1940-44, χρησιμοποιήθηκε ως κρησφύγετο από τους κατοίκους των γύρω χωριών. Αργότερα πολλοί τσομπάνηδες έβρισκαν εκεί καταφύγιο για τους ίδιους και για τα ζώα τους.
Σε κάθε επίσκεψή μου στην σπηλιά αναμνήσεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Αναπολώ τότε παλιά, που ο υπογράφων Κλέαρχος, ο Κοτσαρής, ο Θωμάς ο ψηλός και ο Θωμάς ο κοντός μπήκαμε μαζί με τον παπά-Λάμπρο σε ένα πριάρι (παραδοσιακή βάρκα των λιμνοθαλασσών του Αμβρακικού). Αφετηρία οι Μιλιχιές και προορισμός η σπηλιά του Αι-Βλάση. Μας το είχε υποσχεθεί ο πάτερ, ότι θα μας πήγαινε μια μέρα να δούμε τη σπηλιά . Τότες η πρόσβαση από ξηράς ήταν ιδιαίτερα δύσκολη κι επίπονη. Μόνο με βάρκα ήταν εύκολη. Έτσι μια μέρα έγινε το ποθούμενο. Η βάρκα, με όλους εμάς επιβάτες σε λίγο έπλεε στα νερά της Ροδιάς. Μετά από αρκετή ώρα έπιασε αγκυροβόλιο στην ακτή, κάτω ακριβώς από την σπηλιά. Βγήκαμε στην ξηρά και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το κακοτράχαλο υποτυπώδες μονοπάτι. Σήμερα ο υπάρχον δρόμος κόβει στα δύο την απόσταση από την λιμνοθάλασσα έως τη σπηλιά. Η κούρασή μας, μικρά παιδιά τότε, ήταν μεγάλη. Η λαχτάρα να δούμε τη σπηλιά και να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας, μας έδινε κουράγιο. Τελικά αποζημιωθήκαμε από την μαγεία του τοπίου και της σπηλιάς. Από τότε θυμάμαι τις αγιογραφίες και τον λαξευτό στην οροφή τρούλο.
Σήμερα με το φωτογραφικό φακό του Κούτα Κων/νου του Χρήστου, σας δίνουμε μερικές φωτογραφίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου